گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت