عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
این بار، بار حج خود را مختصر برداشت
آن قدر که گویا فقط بال سفر برداشت
«با هر قدم سمت حرم لبیک یا زینب
در عشق سر میآورم لبیک یا زینب...»