بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست