گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
يك بار ديگر بازى دار و سر ما
تابيده خون بر آفتاب از پيكر ما
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد