رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
اینروزها تمام خیابانها
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد