به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم