به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
شب شاهد چشمهای بیدار علیست
تاریخ در آرزوی تکرار علیست
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
حاجیان آمدند با تعظیم
شاکر از رحمت خدای رحیم
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
دیدیم در آیینۀ سرخ محرمها
پر میشوند از بیبصیرتها، جهنمها
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم