به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
چیست این چیست که از دشت جنون میجوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون میجوشد
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم