غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
زخمی شکفته، حنجرهای شعلهور شدهست
داغ قدیمی من از آن تازهتر شدهست
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت