به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
عاشقان را سر شوريده به پيكر عجب است
دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است!
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
رفتم من و، هوای تو از سر نمیرود
داغ غمت ز سینهٔ خواهر نمیرود
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم