تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هیچکس اینجا نمیفهمد زبان گریه را
بغض میگیرد ز چشمانم توان گریه را
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت