تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست