از لحظههای آخرت چیزی نمیگویم
از پیکرت از پیکرت چیزی نمیگویم
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
تاریخ عاشورا به خون تحریر خواهد شد
فردا قلمها تیغۀ شمشیر خواهد شد
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود