تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
لحظهاى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّتها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حقنما را
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
يارب از فرط گنه، نامهسياهم چه كنم
گر نبخشى ز ره لطف گناهم، چه كنم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم
