گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین
تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
کیسههای نان و خرما خواب راحت میکنند
دستهای پینهدارش استراحت میکنند
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است