اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است