خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
بُرونِ در بنه اینجا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بینواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده