تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
تابید بر زمین
نوری از آسمان
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند