بهار، فرصت سبزی برای دیدار است
بهار، فرصت دیدارهای بسیار است
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
پیچیده در ترنّم هستی، صدای تو
ای راز ناگشودۀ هستی، خدای تو
من در همین شروع غزل، مات ماندهام
حیران سرگذشت نفسهات ماندهام
وادی به وادی میروم دنبال محمل
آهستهتر ای ساربان! دل میبری، دل
ماه است و آفتابیام از مهربانیاش
صد کهکشان فدای دل آسمانیاش
چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید
ای سلسله در سلسله در سلسله مویت
وی آینه در آینه در آینه رویت
میبینمت به روشنی آفتابها
قرآن شرحه شرحۀ هر شامِ خوابها
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بتهای سنگی را بلرزانی
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل