چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
گاه‌گاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
پر طاووس فتاده‌ست به دست مگسان
کو سلیمان که نگین گیرد از این هیچ‌کسان؟
زمين را می‌کشند از زير پامان مثل بم يک روز
نمی‌بينيم در آيينه خود را صبحدم يک روز
به بام بر شده‌ام از سپیدۀ تو بگویم
اذان به وقت گلوی بریدۀ تو بگویم
بهار، سفرۀ سبزی‌ست از سیادت تو
شب تولّد هستی‌ست یا ولادت تو؟
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
