مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالتخواه است
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده