مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود