تابید بر زمین
نوری از آسمان
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
چشمهایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود