ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
گفت: در می‌زنند مهمان است
گفت: آیا صدای سلمان است؟
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
با حضورت ستاره‌ها گفتند
نور در خانهٔ امام رضاست
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
همین که دست قلم در دوات می‌لرزد
به یاد مهر تو چشم فرات می‌لرزد
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
یازده بار جهان گوشهٔ زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریهٔ باران کم نیست
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می‌رفتم
بسته‌ست همه پنجره‌ها رو به نگاهم
چندی‌ست که گم‌گشتۀ در نیمۀ راهم
دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی
