می‌رفت که با آب حیات آمده باشد
می‌خواست به احیای فرات آمده باشد
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعله‌وری جان گرفته بود
در کویری که به دریای کرم نزدیک است
عاشقت هستم و قلبم به حرم نزدیک است
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
قطره‌ام اما به فکر قطره ماندن نیستم
آن‌قدَر در یاد او غرقم که اصلاً نیستم
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
این‌گونه زخم‌خورده و بی‌سر بیاورم
نگاه می‌کنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را
این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام
اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام
خدا می‌خواست تا تقدیر عالم این چنین باشد
کسی که صاحب عرش است، مهمان زمین باشد
به شیوۀ غزل اما سپید می‌آید
صدای جوشش شعری جدید می‌آید
ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند
