سبزیم که از نسل بهاران هستیم
پاکیم که از تبار یاران هستیم
گفتند از صلح، گفتند جنگ افتخاری ندارد
گفتند این نسلِ تردید با جنگ کاری ندارد
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
بی‌مرگ سواران شب حادثه‌هایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
از خیل دلاوران گسستن نتوان
با روح خدا عهد شکستن نتوان
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور می‌کنم امشب غم تمام جهان را
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
چه می‌بینند در چشم تو چشمانم نمی‌دانم
شرار آن چشم‌ها کی ریخت در جانم، نمی‌دانم
کوه باشی، سیل یا باران چه فرقی می‌کند
سرو باشی، باد یا توفان چه فرقی می‌کند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
