گفتند از صلح، گفتند جنگ افتخاری ندارد
گفتند این نسلِ تردید با جنگ کاری ندارد
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
بی‌مرگ سواران شب حادثه‌هایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
از خیل دلاوران گسستن نتوان
با روح خدا عهد شکستن نتوان
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور می‌کنم امشب غم تمام جهان را
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
چه می‌بینند در چشم تو چشمانم نمی‌دانم
شرار آن چشم‌ها کی ریخت در جانم، نمی‌دانم
کوه باشی، سیل یا باران چه فرقی می‌کند
سرو باشی، باد یا توفان چه فرقی می‌کند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
