سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست