با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندی‌ات
که بخشی مقام رضامندی‌ات
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
