خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست
در غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
نی از تو حیات جاودان میخواهم
نی عیش و تَنعُّم جهان میخواهم
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
ای دوای درون خستهدلان
مرهم سینۀ شکستهدلان
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بودهای و خواهی بود
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد