ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد