آیینۀ وحی و آیت بیداری‌ست
کارش همه دلنوازی و دلداری‌ست
دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست
یعنی عوض گریه تبسم کرده‌ست
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
دو گنبد کوچک، دو حرم را دیدم
دو دُرِّ یتیم هم‌قَسَم را دیدم
این‌جا حرم خداست، سبحان‌الله
در تربت او شفاست، سبحان‌الله
ای تشنه به سرچشمۀ احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
مفتاح اجابت دعایش، خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش، خواندند
شور سفر کرب‌وبلا در سر توست
برخیز، گذرنامه، دو چشم تر توست
چشم از همه کائنات بستی، ای عشق
در کعبهٔ کربلا نشستی، ای عشق
جز در غم عشق سینه را چاک مکن
دل خوش به کسی در سفر خاک مکن
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
زان‌روز که سوخت از عطش کام حسین
گوش دل عالم است و پیغام حسین
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
