پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
شبیه ذره از خورشید میگیرم صفاتم را
و قطرهقطره از حوض حرم آب حیاتم را
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
چند روزیست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز