سحر که چلچله‌ها بال شوق وا کردند
سفر به دشت دل‌انگیز لاله‌ها کردند
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
چون که در قبله‌گه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست
هفتاد و دو آیه تابناک افتاده‌ست
هفتاد و دو لاله سینه‌چاک افتاده‌ست
بی‌تو یافاطمه با محنت دنیا چه کنم؟
وای، با این‌همه غم، بی‌کس و تنها چه کنم...
روزی که حسین عشق را معنا کرد
صد پنجره رو به آسمان‌ها وا کرد
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند
به خود بیایی و از دیگران جدات كنند
ناله كن اى دل به عزاى على
گریه كن اى دیده براى على
ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی
بوی خوش می‌آید اینجا؛ عود و عنبر سوخته؟
یا که بیت‌الله را کاشانه و در سوخته؟
