چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
دیگر نبود فرصتِ راز و نیاز هم
حتی شکسته بود دلِ جانماز هم
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
چنان که دست گدایی شبانه میلرزد
دلم برای تو با هر بهانه میلرزد
میبارد از چشمهایم باران اشکی که نمنم
شد آبشاری پریشان، رودی که پاشیده از هم
نداریم از سر خجلت، زبان عذرخواهی را
کدامین توبه خواهد برد از ما روسیاهی را
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
خواستم یاری کنم اما در آن غوغا نشد
خواستم من هم بگیرم شال بابا را نشد
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
ای تا همیشه مطلعالانوار لبخندت
آیینه در آیینه شد تکرار لبخندت
دستی به پهلو دارد و دستی به دیوار
دادهست تکیه مادر هستی به دیوار