ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است