مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
خوشا آنکس که امشب در کنار کعبه جا دارد
به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد
بوی بهشت میوزد از کربلای تو
ای کشتهای که جان دو عالم فدای تو
ای چشم علم خاک قدوم زُرارهات
جان وجود در گرو یک اشارهات
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
سامرا امشب ز شبهای دگر زیباتری
در جلال و در شرف اُمّ القرای دیگری
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
ای از غم تو بر جگر سنگ شراره
وی در همۀ عمر ستم دیده هماره
ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است
عالم سیاهپوش به سوگ سه سرور است
سپیدهدم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
ای ز فرط ظهور ناپیدا
ای خدا! ای خدای بیهمتا!
هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
عرض حاجت با تو دارم یا امام عسکری
ای خدایت داده بر خلق دو عالم برتری
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
خّرم آن دل که از آن دل به خدا راهی هست
فرّخ آن سینه که در وی دل آگاهی هست
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود