عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
بُرونِ در بنه اینجا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بینواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کربوبلا سهم تو شد
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید