مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را