سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
ای پاسخ بیچون و چرای همۀ ما
اکنون تویی و مسألههای همۀ ما
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت