خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
