این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
مولای ما نمونۀ دیگر نداشته‌ست
اعجاز خلقت است و برابر نداشته‌ست
عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را
جمعه‌ها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد
