این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند
وقتی تو نیستی، نه هست‌های ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
مولای ما نمونۀ دیگر نداشته‌ست
اعجاز خلقت است و برابر نداشته‌ست
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
آن‌که در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
این روزها که می‌گذرد، هر روز
احساس می‌کنم که کسی در باد...
این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
کسی که جان عزیزش، عزیز، پیشِ خداست
به جان هرچه عزیز است، سیدالشهداست
ای امیر مُلک شأن و شوکت و عزم و شهامت
تا قیامت همّت مردانه خیزد از قیامت
مرد آزاده حسین است که بود این هدفش
که شود کشته ولی زنده بماند شرفش
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
جمعه‌ها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
