تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهرۀ تو خندان است
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همانقدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده