رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری