با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
