غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
چشمهها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر
باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو