بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است