سلامٌ علی آلِ طاها و یاسین
به این خلق و این خوی و این عزّ و تمکین
بوی گل از سپیده می‌آید
اشک شوقم ز دیده می‌آید
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
صبح سپید سر زد و خورشید خاورش
گیتی سیاه‌جامه فرو ریخت از برش
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
مدینه آن‌چه که می‌پرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
رُخت فروغ خداوند دادگر دارد
قَدت نشان ز قیام پیامبر دارد
گرچه سوز همه از آتش هجران تو بود
رمز آزادی توحید به زندان تو بود
بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را
کز آتش دل کرده‌ام روشن، چراغ آه را
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
دیده شد دریای اشک و، عقده از دل وا نشد
ماه گم گردید و امشب هم اجل پیدا نشد
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
نور «اِقرَأ»، تابد از آیینه‌ام
كیست در غار حرای سینه‌ام؟!
