امشب که نرگس‌ها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک می‌ریزند
نسل حماسه، وارثان کربلا هستیم
نسلی که می‌گویند پایان یافت، ما هستیم
امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟
گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید
در های و هوی باد و در آرامش باران
ریشه دواندم از گذشته تا همین الان
امسال دوریم از تو... لابد حکمتی دارد
باشد، ولی عاشق دل کم‌طاقتی دارد
با دردهای تازه‌ای سر در گریبانم
اما پر از عطر امید و بوی بارانم
ای عشق! کاری کن که درماندند درمان‌ها
برگرد و برگردان حقیقت را به ایمان‌ها
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
ای تیغ! سرسنگین مشو با ما سبکسرها
دست از دل ما برمدارید آی خنجرها!
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
مانند گردنبند دورِ گردن دختر
مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر
یک کوچه غیرت ای قلندر تا علی مانده‌ست
شمشیر بردارد هر آن‌کس با علی مانده‌ست
با هم صدا کردند ماتم‌های عالم را
وقتی جدا کردند همدم‌های عالم را
باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم
حس می‌شود همواره عطر ربنا از تو
آکنده شد زندان هارون از خدا از تو
دیدیم در آیینۀ سرخ محرم‌ها
پر می‌شوند از بی‌بصیرت‌ها، جهنم‌ها
در آستانش شمس می‌آید به استقبال
ماه و زمین و زهره و ناهید در دنبال
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شب‌نامه‌های روز و ماه و سال ما هستند
هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود
هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود
ای چشم‌هایت جاری از آیات فروردین
سرشارتر از شاخه‌های روشنِ «والتّین»
